Jak stałam się minimalistką?

Mówi się, że tylko krowa nie zmienia zdania i sądzę, że jest to najprawdziwsza prawda. Nie tak dawno, bo około 1,5 roku temu napisałam posta "Dlaczego moda na minimalizm kompletnie do mnie nie trafia" i jest to jeden z popularniejszych wpisów na moim blogu. Od tego czasu prawie wszystkie moje poglądy na ten temat zmieniły się o 180 stopni, a sam proces zmian zaczął się zupełnie niedawno. 

Na początku roku, w ramach noworocznych postanowień, jak większość z nas postanowiłam zmienić wiele rzeczy w swoim życiu. Znalazłam swoją filozofię dotyczącą zdrowia, odżywiania, ale także sposobu myślenia o niektórych rzeczach. Od początku roku trwale pracuję nad sobą, zmieniam swoje nawyki, a poziom mojej satysfakcji z siebie i z jakości swojego życia rósł z miesiąca na miesiąc tylko dzięki wprowadzonym zmianom. Gdzieś na początku roku przeczytałam kilka książek Dominique Loreau, autorki "Sztuki prostoty", "Sztuki minimalizmu", czy "Sztuki planowania". Autorka ta ma dość radykalne poglądy na sprawę, postuluje nawet ograniczanie ilości spożywanego jedzenia. Mimo to, książki podobały mi się i wyniosłam z nich naprawdę wiele ciekawej wiedzy dotyczącej japońskiej kultury i filozofii posiadania mniej. 

Zapewne gdzieś miałam z tyłu głowy ten minimalizm i zaczęłam stopniowo i nie do końca świadomie wprowadzać zmiany dotyczące zachowań jako konsumenta - przestałam co rusz kupować nowe rzeczy, nowe kosmetyki czy akcesoria i przestałam myśleć o tym, co "muszę mieć". 

Potem przypadkiem trafiłam na bloga Becoming Minimalist i przepadłam. Szczerze - dawno już nie czytałam bloga prowadzonego przez kogoś, kogo życiem jest tak naprawdę to, o czym pisze. Autor, Joshua Becker, gdzieś w pewnym momencie życia stwierdził, że ciąży mu to, co posiada, czuje się tym przytłoczony i po prostu w raz z całą rodziną stali się minimalistami - pozbyli się wszystkiego, co niepotrzebne, nie kupują niepotrzebnych rzeczy, "wypadli" z materialistycznego błędnego koła, w którym kręci się większość społeczeństwa, szczególnie w Stanach. I wiecie co? To do mnie przemówiło w stu procentach. Poza tym, z bardziej przyziemnych rzeczy, przemawia do mnie także fakt tego, że im mniej mamy, tym mniej czasu poświęcamy na sprzątanie i żyjemy w porządku, a nasze życie jest pozbawione chaosu powodowanego przez nadmiar. 

W tej chwili porządkuję po kolei różne swoje przynależności. Robię to systematycznie, bez pośpiechu. Rzeczy dzielę przy tym na kategorie: zostaje, do wyrzucenia, do oddania. Przeorganizowuję to, co zostaje, a zostaje tylko to, z czego naprawdę korzystam. 

Pomijając te aspekty, które wiążą się z minimalizmem (porządkowanie, odgruzowywanie, pozbywanie się rzeczy), jest to filozofia, która postuluje celowość naszego życia i skupienie się na tym, co naprawdę ważne, a więc przede wszystkim na naszych bliskich. Tej rzeczy nie wiedziałam pisząc post o minimalizmie półtora roku temu, a więc przeoczyłam tak naprawdę najważniejszą ideę. Było to trochę w stylu "nie znam się, więc się wypowiem" i biję się w pierś, bo takie podejście było wynikiem za mało wnikliwego poznania tematu.

Mimo, że w tej chwili uważam się za minimalistkę, raczej nie przekonam się do posiadania tylko kilku ubrań (obojętnie ile zestawów można by z nich stworzyć) albo do posiadania czterech talerzy i czterech misek. Uważam, że wszystko, co czytamy i poznajemy należy przepuścić przez pewne sito zdrowego rozsądku i krytycznie podchodzić do propozycji. Ja po prostu pozbywam się i nie tworzę nadmiaru, nie pozwalając przy tym, by rzeczy materialne kontrolowały to, jak żyję i jak myślę. Dzięki temu mogę skupić się na tym, co najważniejsze. 

Jakie jest Wasze podejście do minimalizmu?