Kilka refleksji o kobiecym pięknie

Cześć wszystkim!

Przez długi czas myślałam, że nie wszystkie kobiety są piękne. Ba, myślałam nawet, że tych pięknych nie ma prawie wcale. Od jakiegoś czasu zastanawiałam się nad tym i doszłam do kilku ciekawych wniosków.

www.tumblr.com

Widzicie, od jakiegoś czasu podczytuję bloga Krufki, która prowadzi serię postów pisanych gościnnie przez innych autorów pod tytułem Mój przepis na piękno  i przez długi czas podchodziłam do nich z dużym dystansem. Uważałam je za ładnie napisane opowieści, które jednak nie pokrywają się z rzeczywistością, bo ciężko było mi uwierzyć, że wszystkie te autorki rzeczywiście myślą o sobie, że są piękne, zwłaszcza, że większość kobiet ma tendencję do strasznego autokrytycyzmu.

Kilka dni temu mnie jednak olśniło i zrozumiałam mój błąd. Wydaje mi się, że do piękna jako takiego można podejść od dwóch stron, jednej dość powierzchownej, bardziej krytycznej i drugiej, która sięga głębiej.

Z tym pierwszym podejściem możemy spotkać się w mediach, w przemyśle kosmetycznym, a także do niedawna w mojej głowie. Zwróćcie uwagę na to, co sugerują nam producenci kosmetyków: "jeśli masz krótkie i proste rzęsy, użyj naszej maskary, a będą długie, podkręcone i piękne", "jeśli masz małe i wąskie usta, użyj naszego błyszczyka, który optycznie powiększy twoje usta". Czy nikt nie pomyślał, że krótkie rzęsy czy małe usta mogą być piękne takie, jakie są? Jestem świadoma tego, że rzeczywiście będziemy lepiej wyglądać z makijażem, chodzi mi jednak o przekaz tych wszystkich reklam i mediów, polecenie dążenia do jakiegoś wyimaginowanego ideału piękna. Prawda jest taka, że w tym świetle ciężko wskazać naprawdę piękną kobietę. Jesteśmy krytyczni i nawet w tych niesamowicie pięknych znajdziemy coś brzydkiego, ale czy o to chodzi? Że ktoś powie, że ta kobieta ma za małe oczy, ta za duży nos, a ta za mały biust? Czy to naprawdę tak bardzo rzutuje na to, czy ogólnie jest piękna czy nie?

I tu pojawia się podejście drugie, to bardziej subiektywne, które jak już pisałam wcześniej sięga głębiej, które mówi, że piękno to coś więcej niż symetryczna twarz i perfekcyjna figura. Chodzi o percepcję i o nastawienie. Nie trzeba być pięknym z jakiegoś powodu, można być przecież pięknym pomimo czegoś. Przykładowo ja uwielbiam u ludzi małe defekty, po prostu uważam, że krzywy ząb albo blizna potrafią dodać człowiekowi mnóstwo uroku, a to też może zawierać się w definicji piękna. To samo ze szczegółami takimi jak przepiękny uśmiech, dołeczki i inne detale, które dodają wyjątkowości. Nie ma jednej prawidłowej definicji piękna, kreujemy ją sami, w odniesieniu do samych siebie i do innych.

A czy wszystkie kobiety są piękne? Z pewnością nie - dla mnie. Jednak dla kogoś innego i dla samych siebie może być każda z nas. I to jest właśnie piękne w tym pięknie, że dla każdego może być czymś innym.

Myślę, że droga od autokrytycyzmu, przez samoakceptację aż do uznania samego siebie za pięknego jest niesamowicie długa i wymaga wiele pracy nad sobą i nad swoimi myślami, ale myślę, że jest warta.

Polecam Wam bloga Krufki, który może stać się prawdziwą inspiracją do pracy nad naszym podejściem do samych siebie, nad zaakceptowaniem swoich niedoskonałości i czuciem się pięknym pomimo.

Jaka jest Wasza definicja piękna? Jakie są Wasze refleksje w tym temacie?

Zapraszam na mój profil na Facebooku

Pozdrawiam wszystkich
Asia