Po wizycie u fryzjera

Wiem, że dla wielu osób ten tytuł posta może brzmieć jak z horroru - zarówno ja, jak i większość moich znajomych miała w życiu sytuację, że wracając do domu od fryzjera płakała albo płakała, gdy zobaczyła się w lustrze w domu. Na szczęście ta historia nie jest tragiczna, a wręcz kończy się happy endem.

W poniedziałek w końcu po długim czasie od ostatniej wizyty (chyba w listopadzie!) odwiedziłam fryzjera, standardowo tego samego. Nie wiem jak Wy, ale ja osobiście jestem bardziej zadowolona z usług małych salonów fryzjerskich niż tych niby bardzo profesjonalnych i drogich. W tych mniejszych fryzjer mnie zna, pamięta jak mnie obciąć, a przy tym nie płacę majątku za podcięcie końcówek.

Zawsze chodzę do fryzjera tylko na podcięcie bez mycia, gdyż nie wiem jakie kosmetyki zostałyby użyte.
Tym razem zdecydowałam się na dość spore cięcie - powiedziałam 4 cm z założeniem przeliczenia na cal fryzjerski (czyli mniej więcej dwa razy tyle). Nie mierzyłam włosów przed i po cięciu, więc ciężko mi stwierdzić ile dokładnie centymetrów poszło, ale same ocenicie, czy mało, czy dużo. Osobiście wychodzę z założenia, że mimo wszystko lepiej podciąć trochę więcej, niż mniej (nie dotyczy grzywki :D).

Dodatkowo pani Ewa była taka miła, że zrobiła mi przepiękny warkocz. Aż żal było go rozplatać! Zdjęcia były robione w cieniu, więc i kolor włosów jest trochę przekłamany :). Ale warkocz widać i to najważniejsze :)

A Wy macie jakieś traumatyczne wspomnienia związane z fryzjerem? Albo przeciwnie - przemiłe?

Pozdrawiam wszystkich
Asia